In 1999 ben ik afgestudeerd aan de Kempel. Tot de zomervakantie heb ik ingevallen op diverse scholen en direct na de vakantie kon ik een langdurige vervanging doen in Helmond. Dat werd achteraf niet zo’n heel lange vervanging, want in november mocht ik op de Dommeldal beginnen. Kortom…ik werk hier al een tijdje dus. Ik heb even een uitstapje (3 dagen in de week) gemaakt naar groep 4 in Heeze, maar daarna was het weer full-time op de Dommeldalschool. Ik heb eigenlijk alleen maar bovenbouw gedaan hier, variërend van groep 6 t/m groep 8 en de laatste jaren sta ik steeds in groep 8. Sinds de geboorte van mijn kinderen 2 dagen in de week.
In al die jaren heb ik veel ontwikkelingen meegemaakt en ik kan maar tot 1 conclusie komen: kinderen waren toen uniek en zijn dat nu nog. Tegenwoordig hebben veel meer dingen een naam (dyslexie, dyscalculie, autisme, AD(H)D, etc), maar eigenlijk verandert er niets. Het gaat er in mijn ogen om, dat je bij elk kind zijn of haar specifieke/unieke gebruiksaanwijzing “leest”. En met lezen bedoel ik niet de verslagen of onderzoeken (want die heeft niet ieder kind), maar juist datgene wat niet op papier staat. Als je op de juiste “knopjes” duwt en het kind behandelt naar zijn of haar behoefte, dan haal je er uit wat er in zit. En dat is nog steeds waarom het werken met zo’n groep kinderen zo leuk is!
Het feit dat ik al zo lang op de Dommeldalschool werk, zegt ook wel iets. Het is een school waar men oog heeft voor elkaar. We blijven als collega’s continu leren van elkaar, maar we hebben ook veel plezier onderling. Een plek waar je je als leerkracht en als leerling veilig kunt voelen en waar je jezelf mag zijn.